Het is een soort megasnelle therapie. Het helpt om nare ervaringen te verwerken en om angsten te verminderen: EMDR.
Voor Levi en ons als ouders was het een emotionele en intense ervaring. Ergens ook heel verbindend.
Het begint met het opschrijven van zijn verhaal. Bij volwassenen werkt deze therapie heel anders, dan kun je zelf het trauma/ de gebeurtenis beschrijven. Maar bij Levi moesten wij dat doen als ouders. En omdat hij al vanaf zijn geboorte meerdere heftige ervaringen heeft gehad, moest ik daar al beginnen: vanaf de geboorte alle ingrijpende momenten beschrijven in de 3e persoon. Beginnend met: Er was eens een jongen en die heette Levi…
Dankzij de blogs die ik heb bijgehouden op onshartekindje.nl kon ik makkelijk de verhalen terughalen. Het helpt voor mezelf ook om die blogs weer eens terug te lezen. Aan de hand van dat verhaal helpt de kinderpsycholoog vervolgens om het verhaal in te korten tot max 1,5 A4tje.
Dat verhaal vertelde ik uiteindelijk met Levi op schoot terwijl mijn man met zijn handen op Levi’s knieën en handen trommelde.
Dat trommelen leidt af, en daardoor vermindert de spanning en het nare gevoel en ga je op een andere manier naar de gebeurtenis kijken.
We zagen bij Levi letterlijk de emoties eruit komen, er was echt een lichamelijke reactie. Vooral bij de meest nare momenten. Zelfs een moment waar hij 2 jaar was, en dat niet actief kan herinneren, maar waar hij wel iets van onveiligheid en angst heeft opgeslagen. Na de 2e hartoperatie heeft Levi heel hard gevochten, hij vocht zelfs door de morfine heen en wilde alle snoertjes wegtrekken. We moesten hem toen als ouders samen met de verpleegkundigen beschermen voor een breuk aan zijn borstbeen door hem stevig vast te houden. Dat is een moment dat je als ouder nooit mee meemaken. En het was ook duidelijk dat dat voor Levi heel naar is geweest.
Als je onverwachte opnames en operaties hebt als kind heeft dat natuurlijk veel impact. En er zaten meerdere momenten tussen die heel zorgwekkend waren.
Voor ons heel intens om te zien wat zijn reactie was daarop. Er kwam ook echt een ontlading bij hem. Hij gaf ook gelijk aan wat er volgens hem niet klopte in het verhaal, vooral rond de laatste opname met zijn maagoperatie, daar gaf hij aan dat hij niet bang was, maar vooral heel verdrietig. Bizar hoe hij dat kon benoemen en we hebben het verhaal toen ook een klein beetje aangepast op zijn reactie.
Toen ik het verhaal de 2e keer aan hem voorlas merkten we al een verschil, de emotie was er nog wel, maar minder dan de eerste keer. Na de sessie zijn we met elkaar iets leuks gaan doen om een mooie herinnering te maken met elkaar. In de week erna hebben we het nog een paar keer teruggehaald en er met hem over gehad en stelde hij zelf ook vragen.
Wat het Levi vooral helpt is om makkelijker over het ziekenhuis te praten en zich minder naar te voelen als hij eraan terug denkt. Dat is ook voor hem in de toekomst winst. We kunnen hem niet zeggen dat het nooit meer gebeurt helaas, maar we kunnen hem wel beter voorbereiden.
Ik maak me best wel eens zorgen over zijn toekomst, maar tegelijkertijd is het hoopvol dat er zoveel goede zorg is hier in Nederland en dat er dit soort hulp is in de vorm van emdr-therapie.